اشعار

رفتی و از غـمِ تو دلِ مرتضی شکست            رُکـنی که بود محـور اهل کسا شکست

آئــیــنـه‌ای که مـحـوِ تـجـلّـی ذات بــود            نوری که بود روشن از او ماسوا شکست

بدرقه کردم دل و دلدار را با اشکِ چشم            غسل دادم گلبُنِ گلزار را با اشکِ چشم

نیمه شب تشییع کردم همسرِ قامت کمان            دفن کردم یاورِ بیـمار را با اشکِ چشم

شده‌ام بی‌کـس و بی‌یـار خـدایا چه کنم            شده روزم چو شبِ تـار خدایا چه کنم

من که عمری گره از کار همه وا کردم            شـده‌ام سخـت گـرفـتـار خـدایا چه کنم

می‌دهد بال و پـر خـستۀ جـبریل خبر            پیشِ چـشمان عـلی رفت ز دنیا کـوثر

دور می‌کرد ز دُور و برِ خانه همه را            مانـد، یک جمعِ یتـیم و تنِ سردِ مـادر

شام غـریـبـان می‌شود در خـانه، بی‌تو            چون بیت الاحزان می‌شود در خانه، بی‌تو

مـن بـا حـسـن آرام مـی‌ســوزیـم، امــا            زینب پـریشان می‌شود در خانه، بی‌تو

خورشید عمر کیست که بر بام می‌رود            بر دوش شـب نـشـسـته و آرام می‌رود

مجهول قدر اوست که مخفی‌ست قبر او            از بـی‌نـهـایـتـی به سـرانـجـام مـی‌رود

امشب به رنگ فصل خزان گریه می‌کنیم            هم ناله با زمین و زمان گریه می‌کنیم

هر چـند گـفـتـه‌انـد که آرام گـریه کـن            اما بـلـند و ضجـه‌زنـان گـریه می‌کنیم

تا که نامت بر زبان آمد زبان آتش گرفت            سوختم، چندان که مغز استخوان آتش گرفت

حیدر آمد، خاک همچون باد، گرم گریه شد            خواست تا غسلت دهد آب روان آتش گرفت

سلام حضرت مادر فدای درد و غمت            چه گریه‌ها که نکردم برای عمر کمت

امــیــدوار نـگـاهـت بـگــو کـجــا دارد            به غـیر سـایۀ پُـر مـهـر خـانۀ کرمت؟

بیرون ببر ای آسمان از محفل من ماه را           کز آتش دل کرده‌ام روشن چراغ آه را

از بسکه دود آه من گـردید سدّ راه من           در کوچه‌های شهر خود گم کردم امشب راه را

پُر شدم از غصّه و اندوه و غم بانوی من            پیکرت بدجـور پیچـیده بهـم بانوی من

این کبـودی‌ها؛ تـوانم را ربـوده فاطمه            تار می‌بیـنم تنت را؛ محـترم بانوی من

من مانـدم و حالا کـبودی‌های چشمت            باید چـگـونه آب ریـزم پـای چـشـمت

از زخـم‌های نـیـلی‌ات شرمـنده هـستم            مخصوصأ از این زخم‌های پای چشمت

خـمـوشـم و نَـفَـسَـم در شـماره افـتـاده            که روی خـاک مـرا مـاهـپـاره افـتاده

سپهر در دم و قلبم ز غصه پاره شده            کـه مـاه پـاره مـن بـا سـتـاره، افـتـاده

ای با خـبر ز درد و غـم بی‌شمار من!            برخیز و باش، فاطمه جان، غمگسار من

رفـتی ز دیـدۀ من و، از دل نمی‌روی            حس می‌کنم همیشه تویی در کنار من

شـبـانـه آسـمـانـش خـاک مـی‌شـد            نه زهرا، بلکه جانش خاک می‌شد

چه خاکِ آتـشـیـنی داشـت زهـرا            دگر روح و روانش خاک می‌شد

بعد تو گـشتـه در پریـشـانی            آسـمـانـم هـمـیـشـه بــارانـی

ای سـتـون دل عـلـی بـی‌تـو            رفته این خانه رو به ویرانی

بیت معـمور ولایت را أجل ویرانه کرد            آنچه را با خانه، صد چندان به صاحبخانه کرد

شمع روی روشن زهرا چو آن شب شد خموش            زهره ساز و نغمۀ ماتم در آن کاشانه کرد

زهـراست، یـادگـاری نـور خـدای من            خورشید صبح و ظهر و غروب سرای من

پـرواز می‌کـنـیـم از این خـانـه تا خـدا            من با دعـای فـاطـمـه او با دعـای من

در خانه مانده عطر خوش ربّـنای تو            امـروز زنــده‌ام به هـوایِ دعـای تـو

همسایه‌ها به مجـلس خـتـمت نیامـدند            من بودم و همین دو سه تا بچه‌های تو

حس می‌کنم هرشب حضورت را کنارم            وقـتی به روی خـاک تو سـر می‌گـذارم

بگـذار دسـتـت را به روی شـانـه‌ام بـاز            از دست رفـتـه بعـد تو صبـرم، قـرارم!